Κάποτε, στις 7 Ιουλίου 2019, ήταν κι αυτό μεταξύ άλλων …
Σήμερα, διάβασα αυτό …
“Μετά απο τις εκπομπες σας για την αναλυση πηγων στην ιστορια, τις οποιες με πολλη διαθεση παρακολουθησα και μου φανηκαν πολυ βοηθητικες, ομολογω οτι απογοητευτηκα απο τα σχολια σας για το συγκεκριμενο κειμενο. Εγω το θεωρησα εξαιρετικο, ο αναλαφρος τιτλος απλως τραβαει την προσοχη, το θεμα του ειναι βαθυ και ψυχογραφικο, οι μαθητες ευκολα ειδαν σκηνες ζωης μιας δυσλειτουργικης οικογενειας, που δεν επικοινωνει, δε συζητα, ο εφηβος “πνιγεται” και βιωνει εσωτερικες συγκρουσεις κλπ. Θεωρω δε τον Θεοδωροπουλο αρκετα συντηρητικο και “στενο” στη ματια του για τα πραγματα και για τη λογοτεχνια. Τελοσπαντων, καλη χρονια να εχουμε, εδω θα ειμαστε να συζηταμε και ας μη λειψουν και οι διαφωνιες!”
Θεώρησα σκόπιμο να απαντήσω αυτό …
Αγαπητή συνάδελφε, εύχομαι «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ»!
Ξέρετε ότι πάντα απαντώ και σε πιο δύσκολα σχόλια. Απαντούσα δε και το καλοκαίρι -αν θυμάστε- όταν όλοι έλεγαν «Πότε θα βγει κ. Τάδε μου το βιβλίο σας να πάμε για μάθημα». Επίσης, όταν κάποιος εκτίθεται δημόσια όπως εγώ από το 2012, σίγουρα δεν μπορεί να συμφωνεί με όλους, ούτε να μην απογοητεύει κάποιους. Σημαντικό ρόλο βέβαια παίζουν τα κριτήρια του καθενός. Μια βασική διαφορά είναι πως πάντοτε τεκμηριώνω τα λεγόμενά μου, κάτι που συχνά κάνω ενώπιον πολυπληθούς κοινού συναδέλφων -όπως ξέρετε- και όχι με μια ανάρτηση facebook. Τα εν λόγω άλλωστε τα είπα και δημόσια πριν το καλοκαίρι ήδη στη διάλεξη της Θεσσαλονίκης.
Αναφορικά με το σχόλιό σας, το πρόβλημά μας δεν είναι ο κ. Θεοδωρόπουλος, ο οποίος λειτούργησε για μένα ως αφορμή για την ανάρτηση, ούτε η τάξη βέβαια, όπου τα παιδιά «το είδαν εύκολα». Αυτό φυσικά με ευχαριστεί, αλλά η εμπειρία 30 ετών στις Πανελλαδικές μου λέει άλλα. Το βίντεο που σχολιάσατε «γράφεται» στις 7 Ιουλίου 2019, όταν το καλύτερο που λεγόταν από τους συναδέλφους μέσα στη σύγχυση των ημερών ήταν «ποιο/α και πόσα βοηθητικά θα διαβάσουμε», κλπ. Αν εσείς και οι μαθητές σας απολαύσατε το έργο, αυτό δεικνύει -αν μη τι άλλο- ευαίσθητο και καλλιεργημένο κοινό, εγώ όμως από τη θέση που βρίσκομαι αναγκάζομαι να σκέπτομαι και πολλά άλλα για μια επικείμενη απροσδιόριστη (τότε) εξέταση, που άλλοι αντιμετώπιζαν «ελεύθερα και ευέλικτα» -κατά τα λεγόμενα- και άλλοι με τρόμο.
Δυστυχώς/Ευτυχώς (?) δεν συμμερίστηκα ποτέ μια λογική του καναπέ, γι΄αυτό και βρίσκομαι εδώ και -κατά συνέπεια- στον εύκολο στόχο. Σίγουρα δεν βρίσκομαι εδώ για να αρέσω ή να απογοητεύω, κι ας κρίνουν οι αποδέκτες του έργου τελικά τους λόγους που το ακολουθούν. Δεν ξέρω πόσο καιρό με παρακολουθείτε, αλλά ξέρω ότι δεν σκεφτήκατε τις «Μπάμιες» σε μια εκδοχή Πανελλαδικών που κοστίζει. Η τάξη που γνωρίζω 30 χρόνια είναι αυτή των Πανελλαδικών, που δεν έχει χαρούμενη κουβέντα, αλλά χρειάζεται/ζητάει απαντήσεις. Στη χώρα μας οι Πανελλαδικές ως τρόπος εισαγωγής υπάρχουν ακόμα και συμμετέχουν σε αυτές οι μαθητές μας, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η συζήτηση φυσικά δεν είναι αν είμαι ο φροντιστής ή το δημόσιο σχολείο, αλλά -σε κάθε περίπτωση- αν είμαι αυτός που προσφέρει από το 2014 δωρεάν επιμόρφωση στο συνάδελφο σε όλη την Ελλάδα. Λυπάμαι πραγματικά αν σας απογοήτευσα με τις παρατηρήσεις μου για τις όποιες «Μπάμιες» και χαίρομαι που τουλάχιστον απολαύσατε την ανάλυση των πηγών της Ιστορίας. Λυπάμαι που δεν είμαι τηγανητές πατάτες για να αρέσω σε όλους και χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω το συνάδελφό μου σε κάτι.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας! ΦΠ
